Powyżej 61 lat: integralność ego lub rozpacz
Celem tego okresu jest osiągnięcie mądrości życiowej poprzez akceptację własnego losu. Mając świadomość różnych stylów życia, uważamy koleje naszego losu za konieczne i niepowtarzalne. Zdajemy sobie sprawę, że bezpośredni wpływ na nas miały czasy w których żyjemy oraz kultura z której pochodzimy. Rozumiemy, że życie składa się ze zwycięstw, ale i też porażek. Uważamy, że jest w tym swoisty porządek i sens. Mamy na uwadze, że byliśmy dawcami życia oraz tworzyliśmy przedmioty i idee.
Aby posiąść mądrość życiową, potrzebna jest umiejętność szukania i stosowania pożądanych wzorców. Odbywa się to poprzez uczestnictwo w stowarzyszeniach oraz przyjęcia odpowiedzialnością za innych.
W przeciwnym wypadku odczuwamy lęk przed śmiercią. Nie mogąc pogodzić się z faktem, że na tym jedynym życiu kończy się nasze istnienie. Mamy wrażenie, iż zostało już zbyt mało czasu, aby rozpocząć nowe życie i spróbować innych dróg. Lęk objawia się też pod postacią wstrętu, często przybierając formę "tysiąca drobnych wstrętów".
Literatura:
Erik H. Erikson: Dzieciństwo a społeczeństwo. Rebis 2000, 1963.